ຄວາມຫມາຍຂອງທິດສະດີຄອນສະຕັກຕີວິສ
1.1
ຄວາມຫມາຍຂອງທິດສະດີຄອນສະຕັກຕີວິສ
ຈາກການສຶກສາຄວາມຫມາຍຂອງທິດສະດີຄອນສະຕັກຕິວິສ,
ມີນັກວິຊາການຫຼາຍທ່ານໄດ້ໃຫ້
ຄວາມຫມາຍຂອງທິດສະດີຄອນສະຕັກຕິວິສເຊິ່ງພໍສະຫລຸບໄດ້ດັ່ງນີ້:
ຄວາມຫມາຍຂອງທິດສະດີຄອນສະຕັກຕິວິສເຊິ່ງພໍສະຫລຸບໄດ້ດັ່ງນີ້:
ກຣາຟິວ (Glaersfeld. 1989: 136; ອ້າງອີງໃນ (ວັນນະທິພາ ຮອດແຮງກ້າ, 2540) ) ເວົ້າວ່າ:
ເປັນທິດສະດີຂອງຄວາມຮູ້ທີ່ມີພື້ນຖານມາຈາກປັດຊະຍາຈິດວິທະຍາ ແລະ ການສຶກສາ,
ກ່ຽວກັບການສື່ຄວາມຫມາຍ ແລະ ການຄວບຄຸມຂະບວນການສື່ຄວາມຫມາຍໃນຕົນເອງ, ທິດສະດີຂອງຄວາມຮູ້ນີ້ອ້າງເຖິງຫຼັກການ
2 ຂໍ້ຄື:
1.
ຄວາມຮູ້ບໍ່ໄດ້ເກີດຈາກການຮັບຮູ້ພຽງຢ່າງດຽວ ແຕ່ເປັນການສ້າງຂື້ນໂດຍບຸກຄົນທີ່ມີຄວາມຮູ້
ຄວາມເຂົ້າໃຈ;
2.
ໜ້າທີ່ຂອງການຮັບຮູ້ ຄື ການປັບຕົວ ແລະ ການສັງລວມປະສົບການທັງໝົດ
ແຕ່ບໍ່ແມ່ນການຄົ້ນພົບສິ່ງທີ່ເປັນຈິງ;
ເບນລ໌ (Bell. 1993: 118) ອ້າງອິງໃນ (ວັນນະທິພາ
ຮອດແຮງກ້າ, 2540, ໜ້າ. 13) ມີຄວາມເຫັນວ່າ: ທິດສະດີຄອນສະຕັກຕິວິສ
ເປັນການຮຽນຮູ້ທີ່ບໍ່ແມ່ນການຕອບສະຫນອງທີ່ວ່າງເປົ່າຂອງຜູ້ຮຽນໃຫ້ເຕັມ ຫຼື
ບໍ່ແມ່ນການໄດ້ມາໂດຍຄວາມຄິດໃໝ່ໆຂອງຜູ້ຮຽນ, ແຕ່ເປັນການພັດທະນາ ຫຼື ປ່ຽນຄວາມຄິດທີ່ມີຢູ່ແລ້ວຂອງຜູ້ຮຽນ.
ການຮຽນຮູ້ເປັນການປ່ຽນແປງແນວຄິດ, ເປັນການສ້າງ ແລະ ຍອມຮັບແນວຄິດໃໝ່ໆ ຫຼື
ເປັນການຈັດໂຄງສ້າງຄວາມຄິດທີ່ມີຢູ່ແລ້ວໃໝ່. ຜູ້ຮຽນເປັນຜູ້ສ້າງຄວາມຄິດຫຼາຍກວ່າການເຊື່ອມຊຶມຄວາມຄິດ
ໃໝ່ໆ ແລະ ຜູ້ຮຽນເປັນຜູ້ສ້າງຈາກປະສົບການຕົນເອງ.
ວີດລີຢ໌ (Wheatley, 1991) ກ່າວເຖິງທິດສະດີຄອນສະຕັກຕິວິສວ່າມີຫຼັກການທີ່ສໍາຄັນຄື:
ຄວາມຮູ້ບໍ່ໄດ້ເກີດຈາກການຮັບຮູ້, ແຕ່ມະນຸດເປັນຜູ້ສ້າງຄວາມຮູ້ດ້ວຍຕົວຂອງເຂົາເອງ.
ດັ່ງນັ້ນ, ການສ້າງຄວາມຫມາຍຂອງສິ່ງທີ່ຮັບຮູ້ຂອງແຕ່ລະຄົນຈຶ່ງອາດແຕກຕ່າງກັນໄປ,
ການຮັບຮູ້ຄື: ການປັບຕົວ ແລະ ການໃຊ້ປະໂຫຍດຈາກການຈັດປະສົບການຕ່າງໆ ທີ່ໄດ້ຮັບ.
ດັ່ງນັ້ນ, ມະນຸດສາມາດຮຽນຮູ້ກ່ຽວກັບສິ່ງຕ່າງໆ ໂດຍອາໄສການເພີ່ມປະສົບການກັບສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນ.
ຄອບບ໌ (Crop,
1994, pp. 13-14)
ກ່າວເຖິງການຮຽນຮູ້ຕາມທິດສະດີຄອນສະຕັກຕິວິສວ່າ ເປັນຂະບວນການທີ່ບໍ່ໄດ້ຢຸດຢູ່ກັບທີ່ໃນການສ້າງ,
ການລວບລວມ ແລະ ການຕົກແຕ່ງຄວາມຮູ້. ຜູ້ຮຽນມີໂຄງສ້າງທາງຄວາມຮູ້ທີ່ໃຊ້ໃນການຕີຄວາມຫມາຍ
ແລະ ເຮັດໃຫ້ເຫດການຕ່າງໆ ອ້ອມຮອບຕົວເຂົາ. ໂຄງສ້າງຄວາມຮູ້ຂອງຜູ້ຮຽນອາດແປກ
ແລະ ແຕກຕ່າງຈາກໂຄງສ້າງຄວາມຮູ້ຂອງຜູ້ຊຽວຊານ. ນອກຈາກນີ້, ຍັງເວົ້າເຖິງທັດສະນະທາງວັດທະນະທຳ-ສັງຄົມຂອງແນວຄິດຄອນສະຕັກຕິວິສວ່າ:
ການຮຽນຮູ້ເປັນຂະບວນການທາງສັງຄົມ, ເປັນການຮ່ວມມືກັນລະຫວ່າງຜູ້ສອນ
ແລະ ຜູ້ຮຽນ ໃນການປະນີປະນອມຄວາມຫມາຍທີ່ສ້າງໄດ້ຂື້ນ. ບຸກຄົນທີ່ຢູ່ໃນສະພາບແວດລ້ອມ
ຜູ້ຮຽນຈະມີອິດທິພົນຕໍ່ຄວາມຄິດເຫັນຂອງຜູ້ຮຽນ. ນອກຈາກນີ້, ຜູ້ໃຫຍ່ທີ່ຢູ່ອ້ອມຮອບຕົວຜູ້ຮຽນ,
ພາສາ ແລະ ວັດທະນະທຳຂອງເຂົາ ເປັນປັດໄຈທີ່ສໍາຄັນຫຼາຍຕໍ່ຂະບວນການຂອງຜູ້ຮຽນ.
ຟອດນອດ (Fosnot, 1996, p. 95) ກ່າວເຖິງທິດສະດີຄອນສະຕັກຕິວິສວ່າ
ເປັນທິດສະດີກ່ຽວກັບການຮຽນຮູ້ ແລະ ການຮຽນຮູ້ ເປັນການບັນລະຍາຍໂດຍອາໄສພື້ນຖານທາງຈິດວິທະຍາ,
ປັດຊະຍາ ແລະ ມານຸດວິທະຍາວ່າ: ຄວາມຮູ້ຄືຫຍັງ ແລະ ຄວາມຮູ້ໄດ້ມາແນວໄດ.
ແນວຄິດນີ້, ຈຶ່ງອະທິບາຍຄວາມຮູ້ວ່າ ເປັນສິ່ງຊົ່ວຄາວ, ມີການພັດທະນາບໍ່ເປັນປາລະໃນ
ແລະ ຖືກສ້າງຂື້ນພາຍໃນຕົນເອງ ໂດຍອາໄສສື່ກາງທາງສັງຄົມ ແລະ ວັດທະນະທຳ.
ສ່ວນການຮຽນຮູ້ຕາມແນວຄິດນີ້ ຖືກເບີ່ງວ່າ ເປັນຂະບວນການທີ່ຄວບຄຸມໄດ້ດ້ວຍຕົນເອງ
ໃນການຕໍ່ສູ້ກັບຄວາມຂັດແຍ້ງທີ່ເກີດຂື້ນລະຫວ່າງຄວາມຮູ້ທີ່ມີຢູ່ແລ້ວ ກັບຄວາມຮູ້ໃໝ່
ທີ່ແຕກຕ່າງໄປຈາກແຕ່ກ່ອນ, ເປັນການສ້າງຕົວແທນໃໝ່ ແລະ ສ້າງໂມເດວຂອງຄວາມຈິງ
ໂດຍຄົນເປັນຜູ້ສ້າງຄວາມຫມາຍດ້ວຍເຄື່ອງມື ຫຼື ສັນຍະລັກທາງວັດທະນະທຳ ແລະ
ເປັນການປະນີປະນອມຄວາມຫມາຍທີ່ສ້າງຂື້ນ ໂດຍເກັບຂະບວນການທາງສັງຄົມ, ຜ່ານການຮ່ວມມືແລກປ່ຽນຄວາມຄິດທັງທີ່ເຫັນດີນໍາ
ແລະ ບໍ່ເຫັນນໍາ.
ຈາກຄວາມຫມາຍຂອງ ທິດສະດີຄອນສະຕັກຕິວິສ, ສະຫຼຸບໄດ້ວ່າ:
ເປັນທິດສະດີກ່ຽວກັບຈິດວິທະຍາແລະ ການສຶກສາ ເປັນການພັດທະນາວິທີການຄິດທີ່ມີ່ຢູ່ແລ້ວນໍາມາສ້າງເປັນຄວາມຮູ້ໃໝ່ ໂດຍຜູ້ຮຽນເອງ ເນື້ອໃນທີ່ຜູ້ຮຽນ ແມ່ນເນັ້ນທີ່ຕົວຂອງຜູ້ຮຽນ ແລະ ປະສົບການຂອງຜູ້ຮຽນ ເຊີ່ງເປັນຂະບວນການທີ່ເກີດຂື້ນພາຍໃນຕົວຂອງຜູ້ຮຽນ, ຜູ້ຮຽນເປັນຜູ້ສ້າງຄວາມຮູ້ຈາກຄວາມສຳພັນລະຫ່ວາງສິ່ງທີ່ພົບເຫັນກັບຄວາມຮູ້ຄວາມເຂົ້າໃຈທີ່ມີຢູ່ແລ້ວທີ່ມີຫຼາຍອັນ, ມຸ່ງເນັ້ນໃຫ້ຜູ້ຮຽນລົງມືເຮັດໃນການສ້າງຄວາມຮູ້ດ້ວຍຕົນເອງ ຫຼາຍກວ່າການເປັນຜູ້ຮັບການຖ່າຍທອດຄວາມຮູ້ຈາກຄູພຽງຜູ້ດຽວ, ຄູເປັນພຽງຜູ້ຈັດກິດຈະກຳການຮຽນ-ການສອນ ເນັ້ນການແກ້ໃຂບັນຫາເພື່ອໃຫ້ໄດ້ຮັບຄວາມຮູ້
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น